Wat mij opvalt is dat veel van de artikelen, goeroes en enthousiasme Amerikaans zijn.
Ook de succesverhalen, bevoorbeeld uit Seatle, van wat een bibliotheek kan betekenen, komen uit de VS.
Als ik denk vanuit mijn beperkingen heeft voor mij de reden waarom bibliothecair Nederland plaatselijk (nog) niet zo 2.0 in de werkomgeving in praktijk brengt, zelfs na de cursus 23 dingen, te maken met het gebrek aan trots op de eigen bibliotheek; op de meerwaarde van de bibliothecaris. Ons zelfbeeld is vaak te bescheiden, daar waar dat van de Amerikanen vaak zeer positief (soms zelfs megalomaan) is.
Vertonen van films als die over Seattle is imponerend, maar mist het doel: maak de bibliothecaris trots op zijn vak. Als je die trots bezit, ben je 24 uur per dag informatiespecialist en geef je vanzelf die inlichtingenfunktie via MSN invulling en voel je dat niet als extra plicht!
De cursus 23 dingen appeleert aan de spelende bibliothecaris; eigenlijk het aloude Homo ludens van Huizinga. Essentieel; het bewijst dat je vak ook leuk kan zijn en je hobby ook je vak. En nu nog de link naar de beroepstrots en informatieroeping van de spelende bibliothecaris....
Door ambassadeurs te trainen proberen wij aan die trots te appeleren.
Suggestie: zet alle best practices van in de praktijk gerealiseerde 2.0-toepassingen op Nederlandse bibliotheeksites op basis van 23 dingen op de 23 dingensite. Breng een landelijke platformuitwisseling op gang over concrete realisaties.